Mijn naam is Manon van Boeckel, ik ben 40 jaar en ik woon samen met mijn lieve man en nog lievere kinderen in Liempde.

Als kind ging leren me best makkelijk af, maar ik blinkte nergens enorm in uit. Zonder moeite haalde ik voldoendes op de middelbare school, maar de hoge cijfers van de basisschool bleven hier achterwege en dat maakte me onzeker. Zodra ik kon, verruilde ik het vwo voor het mbo. Daar kon ik weer hoge punten scoren en ik kon iets dóén in plaats van alleen maar leren uit boeken.

Maar toen het tijd werd om een vervolgstudie te kiezen wist ik nog steeds niet wat ik wilde en waar ik goed in was.. Na een paar foute keuzes besloot ik mijn moeders raad op te volgen en de pabo te gaan doen 'want ik kon vroeger ook zo leuk schooltje spelen met de kinderen uit de buurt'. Zoals zo vaak, hebben moeders gelijk en deze opleiding paste me wel.

Alleen vond ik de tieners die ik kende uit mijn stages op het mbo zo leuk, dat ik na een aantal jaren voor de klas te hebben gestaan in het basisonderwijs, mijn papieren besloot te halen om Nederlands te kunnen geven in het voortgezet onderwijs.

In het onderwijs is de leerling altijd mijn drijfveer geweest. Wanneer leerlingen zich niet goed voelen of vastlopen binnen het onderwijssysteem, ga ik op zoek naar oplossingen. Ik denk graag in mogelijkheden en verzin oplossingen die niet binnen de bestaande hokjes passen.

Dat is mijn kracht en dat is waaruit mijn coachingspraktijk is ontstaan. 
Ik ben dit gaan combineren met mijn grote passie voor paarden zodra de mogelijkheid ontstond om onze lieve paarden aan huis te houden.

Ik volgde een opleiding tot paardencoach, waarna ik me verder specialiseerde als educatief coach (Anders Leren met Paarden) zodat ik kinderen die vastlopen in het reguliere systeem kon helpen, zoals ik ook op school al deed.

Toen kreeg onze oudste de leeftijd dat ze naar school mocht gaan. Ze begon er enthousiast aan en had veel zin om te leren, maar al snel kwam ze thuis met woedeaanvallen. School was duidelijk niet wat ze gehoopt had. Na veel gesprekken op school en onderzoeken buiten school bleek dat zij hoogbegaafd was en iets nodig had wat deze basisschool haar niet kon bieden.

Dit was voor mij het moment dat er iets veranderde. Het thema hoogbegaafdheid kwam meerdere keren terug in mijn leven. Vroeger in het gezin waarin ik opgroeide, later in mijn werk als docent en nu in mijn eigen gezin. Ik besloot me verder te specialiseren in het begeleiden van hoogbegaafden en ben nu specialist hoogbegaafdheid (i.o.). 

Ik hoop met mijn praktijk echt het verschil te kunnen maken dat deze kinderen nodig hebben zodat zij zich gezien en begrepen voelen en de begeleiding krijgen die zij nodig hebben om een gelukkig en succesvol leven kunnen leiden.